Þakklæti

Í gær þegar Einar og Jóhannes voru á leiðinni heim frá tengdamúttu, seinkaði þeim um rúma tvo tímar þar sem slys hafði orðið við Þingvallaafleggjarann og veginum var lokað í ca 2 tíma.  Þetta var hræðilegt slys, þar sem einn lést.  Nú hafa alls 29 látist í umferðinni á þessu ári, og þar af 4 á tæpri viku!!!  Hræðilegt. 
Það sem mér finnst alveg hreint ótrúlegt er að margir hringdu í lögreglu og kvörtuðu yfir þessari lokun!!  Hvað er í gangi?  Þvílík og önnur eins sjálfselska í fólki!!!  Hvaða máli skiptir hvort við komum aðeins seinna heim en planað var?  Frekar að komast heim en alls ekki að komast heim. 
Einar sagði mér að þeir hefðu sennilega sloppið heim á tilsettum tíma ef þeir hefðu ekki stoppað í Bónus á leiðinni.  En eins og ein kona sagði í dag; "Ja, eða kannski hefðu þeir lent í slysinu...!"  Kannski.  Kannski ekki.  Ég reyndar trúi því að "feigum verður ekki forðað", og væru þeir feigir þá færu þeir, á einn eða annan hátt. 
Ég er bara hamingjusöm yfir að þurfa ekki að pirra mig yfir því að sitja föst í einhverja tíma eða ekki og þakklát fyrir að maðurinn minn þarf þess ekki heldur.  Þeir feðgar settust inn á Essó og fengu sér SS pylsu og jólaSvala og höfðu það nice.  Svo meðan þeir biðu í bílnum sat Jóhannes og horfði á einhverja mynd og Einar hlustaði á XA-radio.  Svo komu þeir heim, heilir á húfi og í miklu stuði.  Yndislegt.

Ég hef mikið fyrir að þakka og þakka manninum uppi stöðugt.  Ég á yndislegt líf, ég er gift yndislegum manni - besta vini mínum, ég er svo lánsöm að hafa fengið að láni yndisleg börn, er blessuð með heilli gommu af góðum vinum og yndislegri fjölskyldu.  Get ég farið fram á meira?  Mér finnst ekki.