Afmælisbarn dagsins

8.12.2006 | 10:26

Afmælisbarn dagsins er frændi minn, Alli Scheving. Alli er akkúrat mánuði yngri en ég og er því 36 ára í dag. Elsku Alli, til hamingju með afmælið. Vona að dagurinn verði góður.

alli sch

Ég verð að rifja upp smá minningar um okkur Alla. Við vorum líklega 4-5 ára þegar við kynntumst. Hulda, mamma Alla og Jón Þór, elsku stjúpi minn, eru systkini, svo við kynntumst eftir að mamma og Jón Þór fóru að vera saman, þegar ég var 4 ára.

Alli bjó í Hafnarfirði en kom alltaf í sveitina til afa síns og ömmu á sumrin. Við Alli náðum strax vel saman og brölluðum ýmislegt næstu mörg árin. Alli var fyrsti kærastinn minn, það "samband" byrjaði sennilega sumarið áður en við urðum 6 ára, og hélst sumarlangt, á hverju sumri þar til við vorum að verða 15 ára. Smá kelerí í hlöðunni eða úti í móum. Ekta sveitarómantík Whistling

Við Alli gerðum margt sem ekki mátti. Við laumuðumst upp á fjárhúsþak í tíma og ótíma, þar máttum við ekki vera svo þar gátum við setið löngum stundum og kjaftað um heima og geima. Alli var alltaf mikill brandarakall og oftar en ekki veltist ég um af hlátri. Hann kunni alltaf svo marga brandara. Sumir þeirra lifa enn í minningunni og hafa gengið í arf til barnanna minna.

Okkur þótti ofsalega gaman að stríða systrum okkar (sjá á sveitamyndinni hér fyrir ofan - þar erum við Alli og svo systur okkar og Jón Þór). Það var sennilega ekki til sá hrekkur sem við gátum ekki fundið upp á.
Einu sinni tókum við allt sandkassadótið þeirra og grófum það niður í moldarbarði úti á hól. Við höfðum þó vit á að merkja staðinn...en ekki nógu vel því um nóttina gerði rok og merkin okkar fuku. Við fundum aldrei aftur dótið og urðum að játa verknaðinn...
Einu sinni stálum við eggjum úr hænsnahúsinu og köstuðum í hlöðuvegginn. Garðar, pabbi Alla, komst að þessu og neyddi okkur til að fara inn, játa verknaðinn og biðjast afsökunar...ojojoj, það var ekki auðvelt, en við gerðum það samt.

Svona mætti lengi telja, og ég gæti haldið endalaust áfram. En ég ætla að láta staðar numið. Sumt af hrekkjunum er ekki prenthæft...

Ég hugsa með kærleika og hlýju til allra sumranna sem við Alli áttum saman í sveitinni. Öll kvöldin sem við látum í netinu, sem við höfðum fest á baggasleðann og gert okkur dýrindis hengirúm, þar gátum við legið fram eftir öllu og spjallað. Alveg þangað til mamma eða Maja (amma Alla) eyðilögðu stemninguna og kallaði að það væri kominn háttatími!!!

Já, those were the days my friend Smile