Skrítið...

...eða mér finnst það. 

Það sem ég tengi engan veginn við, og skil ekki, er þegar talað er um unglingsárin sem "bestu árin".  Ég hugsa með hryllingi til unglingsáranna, ég var alltaf með magapínu, skríthrædd, lítil í hjartanu og já, bara ekkert gott að vera ég.

Ég hef það líka frá öðrum að þeim þyki unglingsárin hafa verið erfið.  Svo ég er ekki ein um að hafa þessa upplifun/skoðun.

Þegar ég hugsa til baka þá sé ég nákvæmlega hvenær "bestu árin" hófust hjá mér.  Ég hef meira að segja nákvæma dagsetningu á því hvenær "my new life began".  Það var 18. nóvember 1998 og það er svo einfalt að árin hafa bara orðið betri.  

Ég sem hélt t.d. einu sinni að lífið væri nánast búið eftir þrítugt!!! HA HA HA!!! Ekki aldeilis.  Ég er nokkuð örugg um að lífið á bara eftir að verða betra og skemmtilegra - þó ég haldi stundum að það geti ekki "bestnað".  Svo framarlega sem ég held áfram að gera þá hluti sem ég geri í dag, lifa einn dag og svo framvegis. 

Ljós&kærleikur... 

Athugasemdir

[Hrönn Sigurðardóttir, 19.8.2007 kl. 19:35]

ahhh..... hvað ég er sammála þér. Einhver erfiðustu árin mín voru sem unglingur. Svo er alltaf verið að tala um sweet sixteen? Hvaðan kemur þetta?

knús

[SigrúnSveitó, 19.8.2007 kl. 19:38]

Góð spurning!! Hef aldrei skilið það!!

Knús tilbaka... 

[SigrúnSveitó, 21.8.2007 kl. 09:10]

haha, já kannski allt breytist þegar ég kemst þangað

Mér fannst aldrei gaman í skólanum, var alltaf full af ótta.  Fannst hins vegar mikið gaman að djamma og djúsa þegar ég komst á bragðið...í kringum tvítugt...enda rann varla af mér í nokkur ár...