Þakklæti

5.5.2007 | 18:17

Yndislegur dagur að verða liðinn. Fór á fund kl. 9 í morgun og var á fundi í allan dag, eða til kl. 15. Fullt af góðum hlutum í gangi, fullt af yndislegu fólki.

Morguninn byrjaði vel. ...fór á vigtina og hún var ekki eins og ég vildi hafa hana...ég hef ekki misst svo mikið sem 100 gr síðan ég tók sykurinn út fyrir tæpum 4 vikum síðan!!! Crying

Þegar ég var búin í sturtu og allt sem því fylgir, fór ég á hnén og rabbaði við ÆM og fór svo í hugleiðslu. Æði. Svo fór ég og fékk mér morgunmat og þá allt í einu laust þessari hugsun niður í skallanum á mér; "Nei, þú hefur ekki létst, en þú hefur heldur ekki þyngst!!" Og mikið rétt!! Ef ég væri enn að borða sykur þá væru pottþétt komin 3-5 kg á þessum 4 vikum!!!

Svo þetta er MJÖG JÁKVÆTT!! Og ég fann gleðina og þakklætið streyma um mig alla.

Þakklæti fyrir að fá að sjá hvað það er margt sem ég get verið þakklát fyrir, og að finna fyrir þakklætinu. Það er svo margt sem ég er þakklát fyrir, lífið er svo stórkostleg gjöf.

Það er frábært veður, sólin skín og börnin una sér úti. Sólin skín einhvernveginn á okkur alla daga, sama hvernig viðrar úti fyrir.

Þetta hef ég lært;

Því meir sem við elskum okkur sjálf og meðtökum lífið umhverfis okkur með kærleika, opnum huga og af öllu hjarta, þess fegurra verður allt umhverfi okkar.

og þetta;

Það sem þú átt í vasanum er ekki mikilsvert, eingöngu það sem þú átt í hjarta þínu.

Ég vissi þetta ekki, ég hélt að ef ég ætti velgengni að fagna í lífinu - veraldlega séð - þá yrði ég hamingjusöm, ef ég væri rík á peninga og gæti keypt það sem mig langaði í ÞÁ yrði ég hamingjusöm.

Ég hef lært að hamingjan er ekki falin í veraldlegum gæðum - eða því sem ég á í vasanum, heldur það sem ég á í hjartanu mínu. Ég hef fundið hamingjuna í að finna fegurð í sjálfri mér og því meira sem ég elska sjálfa mig því meira verð ég fær um að gefa öðrum. Og um leið og ég fór að elska sjálfa mig og virða, þá fór ég að geta tekið við ást frá öðrum því fyrst þegar ég gat elskað sjálfa mig fór ég að trúa því að ég væri ástar verð.

Það skipti ekki máli þó elsku maðurinn minn sagði mér oft og mikið hversu mikið hann elskaði mig þá átti ég erfitt með að trúa því. Því að á meðan ég var í markvissri niðurrífslustarfsemi þá var ég engan vegin fær um að þyggja ást hans.

Alltaf þegar þessar hugsanir leita á mig þá kemur í hugann ljóð eftir eina Stígamótakonu, ljóð sem við (nokkrar Stígamótakonur) fluttum á Ingólfstorgi 8. mars 1995, og það hljóðar svona:

Nú er sól í sálinni minni

eftir langan skuggadag.

Og vonin hún vaknar,

að dag einn ég finni

fegurð í sjálfi mér.

Ég hef birt þetta ljóð áður á blogginu mínu. Það hefur svo mikla og stóra merkingu fyrir mig. Og ég verð alltaf svo full af þakklæti þegar ég les það, því síðan þennan kalda marsdag 1995 hef ég gengið langa leið. Og vonin sem vaknaði þennan vetur í hjarta mínu hefur orðið að einmitt þessu; Í dag er sól í sálinni minni alla daga og ég hef fundið fegurð í sjálfri mér.